Παρά την πρωτοφανή βία του κράτους (συλλήψεις, ξύλο, χημικά, κάμερες, πυροβολισμοί), είδαμε να γίνονται κέντρα αγώνα δημόσια κτίρια, όπως για παράδειγμα εργατικά κέντρα και να φιλοξενούν αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις στις οποίες συμμετείχε όλος ο κόσμος του αγώνα και μέσω αυτών διαμόρφωνε τα αιτήματά του για ζωή με αξιοπρέπεια. Μεταξύ άλλων συλλογικά αιτήματα ήταν η κατάργηση των δολοφονικών ΜΑΤ, η ποινικοποίηση των απολύσεων, η εργατική διαχείρηση στα εργοστάσια που κλείνουν. Με επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, και περιπολικά, με συγκρούσεις μπροστά από εταιρίες που νοικιάζουν εργαζόμενους και τράπεζες οι διαδηλωτές κατέβηκαν στο δρόμο ξέροντας πως έχουν να διακινδυνέψουν ακόμα και την ίδια τους τη ζωή, αλλά με τη σιγουριά αυτού που έχει δίκιο. Όσο αναφορά τα ΜΜΕ, όταν αναγκάστηκαν να προβάλλουν τα γεγονότα κατέφυγαν στην παραπληροφόρηση (για παράδειγμα η τηλεόραση διακήρυττε επί μέρες ότι οι βάνδαλοι διαδηλωτές έκαψαν την Εθνική Βιβλιοθήκη.) ,αλλά ακόμα κι αυτοί τις πρώτες μέρες δεν τόλμησαν να συγκρίνουν -όπως θα ήθελαν- βιτρίνες με ανθρώπινες ζωές, γιατί όλοι ήξεραν ότι δεν αντιδρούσαμε απλώς στην δολοφονία ενός μαθητή, αλλά ότι αυτή γενιά στέκεται με τσαμπουκά και αξιοπρέπεια μπροστά στην δολοφονία της.
Το Δεκέμβρη δεν ήταν η πρώτη φορά που χιλιάδες διαδηλωτές ήρθαν αντιμέτωποι με τη βία της κρατικής καταστολής . Στρατός και αστυνομία δίνουν στο κράτος τη δυνατότητα να στερεί την ελευθερία της αμφισβήτησης και τησ αντίδρασης. Τα παράνομα από τον ΟΗΕ χημικά, το τυφλό ξύλο και οι συλλήψεις στις πορείες συνθέτουν το καθεστώς τρομοκρατίας, με το οποίο η κυβέρνηση επιχειρεί να φιμώσει κάθε αντιδρώσα φωνή. Δεν έλλειψε ούτε το φακέλωμα και η παρακολούθηση των διαδηλωτών με κάμερες και φωτογραφικές μηχανές σε κάθε τους πορεία. Την κρατική καταστολή ενίσχυσαν παρακρατικοί μηχανισμοί (χρυσή αυγή, ξεπουλημένα ΜΜΕ, προβοκάτσιες) που θυμίζουν άλλες εποχές. Το καθεστώς της τρομοκρατίας επιχείρησαν οι εκφραστές της κυβέρνησης (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ) να μεταφέρουν και μέσα στα πανεπιστήμια, βγάζοντας τις συνελεύσεις αντικαταστατικές και τις καταλήψεις παράνομες, προσπαθώντας ανεπιτυχώς να εμποδίσουν έτσι κάθε κινηματική διαδικασία.
Στα πλάισια της καταστολής κινήθηκε και το ΚΚΕ το οποίο , εφόσον αντιλήφθηκε ότι δε μπορεί να ελέγξει και να βγάλει κέρδος από αυτό το κίνημα, τάχθηκε απέναντί του προσπαθώντας να το συκοφαντήσει. Στα μέσα της καταστολής των κοινωνικών αγώνων συγκαταλέγεται και η εργοδοτική τρομοκρατία. Οι εργαζόμενοι συνδικαλιστές την αντιμετωπίζουν καθημερινά με τη μορφή απολύσεων, απειλών, αλλά ακόμα και μαφιόζικων επιθέσεων, όπως η δολοφονική επίθεση με βιτριόλι στην συνδικαλίστρια της Κωνσταντίνας Κούνεβα.
Υπάρχει ένα γνωστό ανέκδοτο για τον Πικάσσο στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο:
Ένας Γερμανός αξιωματικός επισκέφθηκε το στούντιό του, είδε την Γκουέρνικα και, σοκαρισμένος από το πανδαιμόνιο της μοντέρνας τέχνης τον ρώτησε: «Εσείς το κάνατε, αυτό;» Ο Πικάσο απάντησε ήρεμα: «Όχι, εσείς το κάνατε!».
Σήμερα αρκετοί νεοφιλελεύθεροι, όταν έρχονται αντιμέτωποι με ξεσπάσματα βίας, ρωτούν εμάς τους αριστερούς: «Εσείς δεν το κάνατε;». Κι εμείς πρέπει να απαντάμε σαν τον Πικάσο: «Όχι, εσείς το κάνατε. Αυτές είναι οι συνέπειες της ΔΙΚΗΣ σας πολιτικής».
– Σλαβόι Ζίζεκ
Τα τελευταία 3 χρόνια, στα πλαίσια της παιδείας και ιδιαίτερα της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης προωθούνται οι πλέον αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις. Ο νόμος πλαίσιο που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων από την φοιτητική και ακαδημαϊκή κοινότητα, ήδη εφαρμόζεται τμηματικά στις σχολές. Αντί να επιχειρείται η διάσωση των δημόσιων πανεπιστημίων από την υποχρηματοδότηση, η κυβέρνηση της ΝΔ, μαζί με τους κολαούζους της, στρώνουν το κόκκινο χαλί στις επιχειρήσεις και τα ιδιωτικά.Φυσικά το άσυλο, μόνιμο αγκάθι του συστήματος και σπίθα της αμφισβήτησης, δεν μένει αδιάβλητο αλλά καταπατάται προς όφελος των επιχειρήσεων, της αγοράς εργασίας και των ιδιωτικών πανεπιστήμιων. Οι σπουδές των φοιτητών εντατικοποιούνται, εμποδίζεται η πολιτικοποίηση και η αποιαδήποτε πολιτική-πολιτιστική αναζήτηση. Οι ταξικοί φραγμοί γίνονται βαθύτεροι τόσο με τη βάση του 10, όσο και με τις διατάξεις θέσπισης ανώτατου ορίου σπουδών. Τα πτυχία διασπούνται και φτωχαίνουν, χάνοντας την αξία τους και εμποδίζοντας οποιαδήποτε συλλογική διεκδίση.Τα παραπάνω αποτελούν επιστέγασμα του παλιότερου νόμου της αξιολόγησης που κατατάσει σχολές και φοιτητές σε κατηγορίες άξιων και ανάξιων δημόσιας χρηματοδότησης. Είναι φανερό οτι το μόνο που δεν επιχειρείται είναι η βελτίωση συνολικά της παιδείας, αλλά η καταστρατήγηση της προς όφελος της αγοράς. Στόχος όμως της κυβέρνησης δεν είναι μόνο η εκπαίδευση, αλλά κυρίως η εργασία. Οι παραπάνω νόμοι είναι σχεδιασμένοι από κεφαλαιοκράτες και μεγαλοεπιχειρηματίες και μόνο τα δικά τους συμφέροντα εξυπηρετούν. Ένας εντατικοποιημένος φοιτητής γίνεται πολύ εύκολα ένας εργαζόμενος-λάστιχο στα χέρια του εργοδότη του. Ένας άνθρωπος που του αφαιρέθηκε το δικαίωμα της αμφισβητησης δύσκολα θα συγκρουστεί και θα αγωνιστεί για το δικό του συμφέρον. Ένας φοιτητής που έμαθε να ανταγωνίζεται τον συνάδελφο, δύσκολα θα σταθεί αλληλέγγυος στον απεργό, τον μετανάστη, τον αγωνιζόμενο φοιτητή. Όταν εμείς θέλουμε καλύτερη παιδεία, αυτοί θέλουν στρατιωτάκια, όταν εμείς ζητάμε δουλειά με αποδοχές, αυτοί θέλουν απολύσεις και 700 ευρω το μήνα, όταν εμείς αγωνιζόμαστε, αυτοί μας χτυπάνε και μας σκοτώνουν.
Η απάντηση μας στα πανεπιστήμια σε όλα όσα ετοιμάζουν για μας χωρίς εμάς είναι η Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση. Η ΕΠΕ μιλάει για κανέναν οικονομικό, ταξικό, εξεταστικό φραγμό στην πρόσβαση στην πανεπιστημιακή παιδεία. Πρόταγμά της είναι η κατάργηση του διαχωρισμού της θεωρητικής από την χειρωνακτική εργασία, που σαν σκοπό έχει την δημιουργία εργαζομένων δύο ταχυτήτων. Η απελευθερωτική γνώση που ζητάμε δεν θα παράγει απλώς εργαζομένους αλλά ολοκληρωμένους ανθρώπους που δεν θα είναι αποκομμένοι από το προϊόν της εργασίας τους. Επίσης ζητάμε ενιαία πτυχία με όλα τα εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα σ’αυτά. Η υπερεξειδίκευση σε προπτυχιακό επίπεδο θέλει αποφοίτους με περιορισμένο γνωστικό πεδίο, ελαστικούς και εύχρηστους για τις ανάγκες της αγοράς. Κόντρα στα πλέον νομοθετικά θεσμοθετημένα επί πληρωμή μεταπτυχιακά, διεκδικούμε πλήρη αναγνώριση των διδακτορικών εργασιών ως παραγωγή εργασίας με πλήρη ασφάλιση και μισθό. Διεκδικούμε έρευνα για τις κοινωνικές ανάγκες και όχι για τις ανάγκες των πολυεθνικών. Σε αντίθεση με τον καριερισμό και την ανταγωνιστικότητα προκρίνουμε σαν απάντηση στην προσπάθεια συρρίκνωσης των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, τους συλλογικούς μαχητικούς αγώνες.
-ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 19/3
Το Δεκέμβρη δεν ήταν η πρώτη φορά που χιλιάδες διαδηλωτές ήρθαν αντιμέτωποι με τη βία της κρατικής καταστολής . Στρατός και αστυνομία δίνουν στο κράτος τη δυνατότητα να στερεί την ελευθερία της αμφισβήτησης και τησ αντίδρασης. Τα παράνομα από τον ΟΗΕ χημικά, το τυφλό ξύλο και οι συλλήψεις στις πορείες συνθέτουν το καθεστώς τρομοκρατίας, με το οποίο η κυβέρνηση επιχειρεί να φιμώσει κάθε αντιδρώσα φωνή. Δεν έλλειψε ούτε το φακέλωμα και η παρακολούθηση των διαδηλωτών με κάμερες και φωτογραφικές μηχανές σε κάθε τους πορεία. Την κρατική καταστολή ενίσχυσαν παρακρατικοί μηχανισμοί (χρυσή αυγή, ξεπουλημένα ΜΜΕ, προβοκάτσιες) που θυμίζουν άλλες εποχές. Το καθεστώς της τρομοκρατίας επιχείρησαν οι εκφραστές της κυβέρνησης (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ) να μεταφέρουν και μέσα στα πανεπιστήμια, βγάζοντας τις συνελεύσεις αντικαταστατικές και τις καταλήψεις παράνομες, προσπαθώντας ανεπιτυχώς να εμποδίσουν έτσι κάθε κινηματική διαδικασία.
Στα πλάισια της καταστολής κινήθηκε και το ΚΚΕ το οποίο , εφόσον αντιλήφθηκε ότι δε μπορεί να ελέγξει και να βγάλει κέρδος από αυτό το κίνημα, τάχθηκε απέναντί του προσπαθώντας να το συκοφαντήσει. Στα μέσα της καταστολής των κοινωνικών αγώνων συγκαταλέγεται και η εργοδοτική τρομοκρατία. Οι εργαζόμενοι συνδικαλιστές την αντιμετωπίζουν καθημερινά με τη μορφή απολύσεων, απειλών, αλλά ακόμα και μαφιόζικων επιθέσεων, όπως η δολοφονική επίθεση με βιτριόλι στην συνδικαλίστρια της Κωνσταντίνας Κούνεβα.
Υπάρχει ένα γνωστό ανέκδοτο για τον Πικάσσο στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο:
Ένας Γερμανός αξιωματικός επισκέφθηκε το στούντιό του, είδε την Γκουέρνικα και, σοκαρισμένος από το πανδαιμόνιο της μοντέρνας τέχνης τον ρώτησε: «Εσείς το κάνατε, αυτό;» Ο Πικάσο απάντησε ήρεμα: «Όχι, εσείς το κάνατε!».
Σήμερα αρκετοί νεοφιλελεύθεροι, όταν έρχονται αντιμέτωποι με ξεσπάσματα βίας, ρωτούν εμάς τους αριστερούς: «Εσείς δεν το κάνατε;». Κι εμείς πρέπει να απαντάμε σαν τον Πικάσο: «Όχι, εσείς το κάνατε. Αυτές είναι οι συνέπειες της ΔΙΚΗΣ σας πολιτικής».
– Σλαβόι Ζίζεκ
Τα τελευταία 3 χρόνια, στα πλαίσια της παιδείας και ιδιαίτερα της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης προωθούνται οι πλέον αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις. Ο νόμος πλαίσιο που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων από την φοιτητική και ακαδημαϊκή κοινότητα, ήδη εφαρμόζεται τμηματικά στις σχολές. Αντί να επιχειρείται η διάσωση των δημόσιων πανεπιστημίων από την υποχρηματοδότηση, η κυβέρνηση της ΝΔ, μαζί με τους κολαούζους της, στρώνουν το κόκκινο χαλί στις επιχειρήσεις και τα ιδιωτικά.Φυσικά το άσυλο, μόνιμο αγκάθι του συστήματος και σπίθα της αμφισβήτησης, δεν μένει αδιάβλητο αλλά καταπατάται προς όφελος των επιχειρήσεων, της αγοράς εργασίας και των ιδιωτικών πανεπιστήμιων. Οι σπουδές των φοιτητών εντατικοποιούνται, εμποδίζεται η πολιτικοποίηση και η αποιαδήποτε πολιτική-πολιτιστική αναζήτηση. Οι ταξικοί φραγμοί γίνονται βαθύτεροι τόσο με τη βάση του 10, όσο και με τις διατάξεις θέσπισης ανώτατου ορίου σπουδών. Τα πτυχία διασπούνται και φτωχαίνουν, χάνοντας την αξία τους και εμποδίζοντας οποιαδήποτε συλλογική διεκδίση.Τα παραπάνω αποτελούν επιστέγασμα του παλιότερου νόμου της αξιολόγησης που κατατάσει σχολές και φοιτητές σε κατηγορίες άξιων και ανάξιων δημόσιας χρηματοδότησης. Είναι φανερό οτι το μόνο που δεν επιχειρείται είναι η βελτίωση συνολικά της παιδείας, αλλά η καταστρατήγηση της προς όφελος της αγοράς. Στόχος όμως της κυβέρνησης δεν είναι μόνο η εκπαίδευση, αλλά κυρίως η εργασία. Οι παραπάνω νόμοι είναι σχεδιασμένοι από κεφαλαιοκράτες και μεγαλοεπιχειρηματίες και μόνο τα δικά τους συμφέροντα εξυπηρετούν. Ένας εντατικοποιημένος φοιτητής γίνεται πολύ εύκολα ένας εργαζόμενος-λάστιχο στα χέρια του εργοδότη του. Ένας άνθρωπος που του αφαιρέθηκε το δικαίωμα της αμφισβητησης δύσκολα θα συγκρουστεί και θα αγωνιστεί για το δικό του συμφέρον. Ένας φοιτητής που έμαθε να ανταγωνίζεται τον συνάδελφο, δύσκολα θα σταθεί αλληλέγγυος στον απεργό, τον μετανάστη, τον αγωνιζόμενο φοιτητή. Όταν εμείς θέλουμε καλύτερη παιδεία, αυτοί θέλουν στρατιωτάκια, όταν εμείς ζητάμε δουλειά με αποδοχές, αυτοί θέλουν απολύσεις και 700 ευρω το μήνα, όταν εμείς αγωνιζόμαστε, αυτοί μας χτυπάνε και μας σκοτώνουν.
Η απάντηση μας στα πανεπιστήμια σε όλα όσα ετοιμάζουν για μας χωρίς εμάς είναι η Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση. Η ΕΠΕ μιλάει για κανέναν οικονομικό, ταξικό, εξεταστικό φραγμό στην πρόσβαση στην πανεπιστημιακή παιδεία. Πρόταγμά της είναι η κατάργηση του διαχωρισμού της θεωρητικής από την χειρωνακτική εργασία, που σαν σκοπό έχει την δημιουργία εργαζομένων δύο ταχυτήτων. Η απελευθερωτική γνώση που ζητάμε δεν θα παράγει απλώς εργαζομένους αλλά ολοκληρωμένους ανθρώπους που δεν θα είναι αποκομμένοι από το προϊόν της εργασίας τους. Επίσης ζητάμε ενιαία πτυχία με όλα τα εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα σ’αυτά. Η υπερεξειδίκευση σε προπτυχιακό επίπεδο θέλει αποφοίτους με περιορισμένο γνωστικό πεδίο, ελαστικούς και εύχρηστους για τις ανάγκες της αγοράς. Κόντρα στα πλέον νομοθετικά θεσμοθετημένα επί πληρωμή μεταπτυχιακά, διεκδικούμε πλήρη αναγνώριση των διδακτορικών εργασιών ως παραγωγή εργασίας με πλήρη ασφάλιση και μισθό. Διεκδικούμε έρευνα για τις κοινωνικές ανάγκες και όχι για τις ανάγκες των πολυεθνικών. Σε αντίθεση με τον καριερισμό και την ανταγωνιστικότητα προκρίνουμε σαν απάντηση στην προσπάθεια συρρίκνωσης των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, τους συλλογικούς μαχητικούς αγώνες.
-ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 19/3ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ
