Η ΑΛΙΚΗ ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ ΣΤΗ ΧΡΕΩΚΟΠΗΜΕΝΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΗΛΙΟΥ...
Η Αλίκη είναι “το κορίτσι της διπλανής πόρτας”. Μια απλή συνηθισμένη κοπέλα. Η οικογένειά της ανήκει σε αυτό που μας μάθανε να αποκαλούμε “μεσαία κοινωνική τάξη” χωρίς πολλές πολλές διευκρινίσεις, ίσα ίσα για να θολώνουμε το πραγματικό τοπίο της κοινωνικής διαστρωμάτωσης.
Η Αλίκη μεγάλωσε με σαφείς προσανατολισμούς που είναι παρόμοιοι για τα περισσότερα παιδιά της χώρας στην οποία εκτυλίσσεται η ιστορία μας. Ηταν από μικρή αποφασισμένη να σπουδάσει, να “έχει ένα πτυχίο στο χέρι”- διαβατήριο για να διεκδικήσει με καλές (όπως πίστευε ) προοπτικές μια θέση στην “αγορά εργασίας”. Για αυτό τον λόγο ήταν πάντα “καλή μαθήτρια”, επιμελής και με διαγωγή “κοσμιοτάτη”. Συνήθως ήταν “απουσιολόγος”. Αυτή ήταν η διάκριση που δινόταν στους καλούς μαθητές. Καταγραφή των συμμαθητών που απουσίαζαν ή αποβάλλονταν από το μάθημα. Οπως και να ΄χε η Αλίκη είχε κι αυτή ένα ... πόστο! Αλλες φορές σήκωνε τη σημαία της χώρας στις μαθητικές παρελάσεις. Σε αυτή τη χώρα όλοι ήταν ίσοι, ζούσαν αγαπημένοι και πάνω απ΄ όλα σέβονταν αυτό το σύμβολο. Από σεβασμό σε αυτό, οι πολιτικοί της χώρας δεν καταχράστηκαν ποτέ δημόσιο χρήμα, οι εφοπλιστές δεν έβαζαν ποτέ σημαίες άλλης χώρας στα πλοία τους για να πετύχουν ακόμη μεγαλύτερες φοροαπαλλαγές, οι βιομήχανοι από σεβασμό στη σημαία τη χώρα και την οικονομία της δεν μετέφεραν ποτέ τα εργοστάσιά τους σε χώρες με φθηνότερα εργατικά χέρια, η θρησκευτική ηγεσία ( σε αυτή τη σχεδόν θεοκρατικού καθεστώτος χώρα ) δεν ασχολήθηκε ποτέ με οικόπεδα, real estate, σκανδαλώδεις ευνοϊκές ρυθμίσεις σε θέματα της εκκλησιαστικής- μοναστηριακής περιουσίας. Και το σπουδαιότερο, όταν στην πρόσφατη ιστορία της αυτή η χώρα βρέθηκε κατακτημένη, η σημαία που σήκωνε η Αλίκη στις παρελάσεις ήταν αυτή που κράτησε πάλι τους πολίτες ενωμένους. Καμία κοινωνική τάξη δεν συνεργάστηκε με τον κατακτητή, κανένα από τα πλούσια “τζάκια” της χώρας δεν πλούτισε στην κατοχή, κανένας πολιτικός δεν παγίδευσε το λαϊκό κίνημα αντίστασης που είχε αναπτυχθεί τότε. Κάτι είχε ακούσει η Αλίκη στο σχολείο και για μια περίοδο εμφυλίου πολέμου στη χώρα της, όπως επίσης και για μια εποχή στην οποία στρατιωτικοί αυτής της χώρας επέβαλαν δικτατορία. Αυτά τα θέματα όμως δεν ήταν τα sos στην ιστορία, οπότε δεν είχε δώσει προσοχή. Ας συνεχίσουμε όμως...
Η Αλίκη είχε φτάσει στο Λύκειο και άρχισε την προετοιμασία για να “περάσει” στο Πανεπιστήμιο. Διάβαζε πολλές ώρες στο σπίτι και την υπόλοιπη μέρα την ξόδευε στο σχολείο και το φροντιστήριο. Η οικογένειά της έδωσε αμέτρητα λεφτά στα φροντιστήρια εκείνη την περίοδο. Μερικές φορές η Αλίκη αναρωτήθηκε γιατί χρειάζονται τα φροντιστήρια και τα δίδακτρα σε μια χώρα που η Παιδεία παρέχεται δωρεάν, αλλά γρήγορα έδιωχνε αυτές τις σκέψεις από το μυαλό της. Ετσι κι αλλιώς δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Για αυτό ήταν σίγουρη. Και τι να έκανε δηλαδή ; Πορείες και συλλαλητήρια ; Η΄- φτου κακά – καταλήψεις ;Κάτι είχε ακούσει στο σχολείο της για κινητοποιήσεις, κάτι μέρες δεν είχε σχολείο γιατί “είχαν κατάληψη”, αλλά δεν έδινε σημασία. “Είναι δυνατόν να χάνουμε μαθήματα τώρα που πάμε για Πανελλαδικές” σκεφτόταν και πολλές φορές θύμωνε με τους συμμαθητές της που ψήφιζαν στις συνελεύσεις για καταλήψεις.
ΟΙ ΚΟΠΟΙ ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΑΝ, Η ΑΛΙΚΗ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ
Χαλάλι το διάβασμα. Χαλάλι τα λεφτά στο φροντιστήριο. Η Αλίκη τα κατάφερε στις εξετάσεις. Μπήκε στο Παιδαγωγικό. Δεν ήταν όνειρό της να γίνει δασκάλα, αλλά είχε μάθει ότι ολοκληρώνοντας αυτή τη σχολή θα έβρισκε σίγουρα δουλειά, οπότε δεν το πολυσκέφτηκε όταν συμπλήρωνε το μηχανογραφικό. Ήταν πλέον φοιτήτρια. Μπροστά της είχε τέσσερα χρόνια φοιτητικής ζωής και μετά βλέπουμε. Ήταν ώρα να διασκεδάσει, να κάνει νέες φίλες, νέους φίλους, να φλερτάρει, να γουστάρει, να ξενυχτήσει, να πάει σε πάρτυ. Πήγαινε και στη σχολή. Παρακολουθούσε τα μαθήματα, κρατούσε σημειώσεις, δεν έβρισκε και μεγάλες διαφορές από το Λύκειο.
Από την πρώτη μέρα, την είχαν υποδεχτεί δεκάδες συμφοιτητές της οργανωμένοι σε ποικιλόχρωμα γκρουπάκια.... Της είχε κάνει εντύπωση ότι μόλις πάτησε το πόδι της στη σχολή για να κάνει την εγγραφή της, μια ομάδα φοιτητών σχεδόν την ... απήγαγε και την κατηύθυνε σε ένα τραπεζάκι (γαλάζιο ή πράσινο δεν θυμόταν ακριβώς) όπου άλλοι χαμογελαστοί φοιτητές ήταν πρόθυμοι να συμπληρώσουν για λογαριασμό της την αίτηση εγγραφής. Εφυγε βαρυφορτωμένη με δώρα (γαλάζια, πράσινα,πορτοκαλί... ) όπως φάκελοι, μπλοκ, πασοθήκες κ.τ.λ ενώ δύο μέρες μετά δέχτηκε νέα “επίθεση φιλίας”. Το κινητό της χτυπούσε ασταμάτητα... Οι νέοι φίλοι της την προσκαλούσαν για καφέ ώστε να την κατατοπίσουν σχετικά με τη σχολή και την πόλη, όχι για να την ψήσουν να ενταχθεί στην παράταξη που ήταν ενταγμένοι...Με τους νέους φίλους της περνούσε καταπληκτικά. Βόλτες, clubbing, μπουζούκια, ξενύχτια, πάρτυ. Στους ίδιους απευθυνόταν και για τα ζητήματα της σχολής. Είχαν πάντα σημειώσεις, πληροφορίες,γνωριμίες, μπορούσαν να τη βοηθήσουν σε κάθε περίπτωση. Σε λίγο, όλα τα παραπάνω της σερβιρίστηκαν ούτε λίγο ούτε πολύ ως.... ιδεολογία. Οι νέοι φίλοι ανήκαν σε φοιτητική παράταξη ( πάλι δεν θυμόταν το χρώμα ) που αγωνιζόταν για τον “εκσυγχρονισμό”, την “αξιοκρατία”, τα “ανταγωνιστικά πτυχία”, “για το καλό των φοιτητών”.... Με χαρά εντάχθηκε σε αυτή την παράταξη και η Αλίκη. Οταν πήρε μέρος στην πρώτη γενική συνέλευση των φοιτητών της σχολής της, ήδη το μάτι της ... γυάλιζε! Ήταν ενεργό μέλος της παράταξης, πήρε τηλέφωνα σε φίλες της να έρθουν να ψηφίσουν, κολλούσε αφίσες με ... βαθύ πολιτικό περιεχόμενο (του στυλ “είμαστε οι καλύτεροι” ). Φώναξε συνθήματα, έβρισε “αντιπάλους”, χειροκρότησε με την ψυχή της, ψήφισε, είδε την παράταξή της να κερδίζει τη συνέλευση και πανηγύριζε. Εκείνη την εποχή τη χώρα δεν κυβερνούσε ο “πράσινος ήλιος”, αλλά η “γαλάζια φλόγα”. Ετσι τα είχαν κανονισμένα. Μια θα κυβερνά ο ένας μια ο άλλος... Δίκαια πράγματα....Κάτι είχε πάρει τότε το αυτί της Αλίκης ότι η κυβέρνηση και η Υπουργός Αντουμαριέτα φέρνανε έναν νέο νόμο για τα Πανεπιστήμια, θέλαν να αναθεωρήσουν κάτι άρθρα του Συντάγματος κ.τλ. Θυμόταν μάλιστα στη συνέλευση ότι κάποιοι φοιτητές φώναζαν ενάντια σε αυτούς τους νόμους και τις αναθεωρήσεις. Μάλιστα είχε ρωτήσει και η ίδια τα “κεφάλια” της παράταξής της “γιατί φωνάζουν αυτοί ;”
“Μη δίνεις σημασία” ήταν η απάντηση. “Αντιδρούν σε όλα, είναι κινδυνολόγοι και ψιλοκομπλεξικοί, μην ασχολείσαι, είναι στον κόσμο τους. Εμείς έχουμε δίκιο, παλεύουμε για το καλό των φοιτητών, είμαστε οι καλύτεροι”. Η Αλίκη δεν την έψαχνε παραπάνω.
Ο καιρός περνούσε όμορφα, το μόνο ζόρι ήταν οι εξεταστικές, αλλά με λιγάκι σοβαρό διάβασμα, τα μαθήματα περνιούνται. Μετά τα πρώτα έτη, οι ρυθμοί της φοιτητικής ζωής χαλάρωναν, η Αλίκη είχε και μόνιμη σχέση, δεν έβγαινε κάθε μέρα. Βαρέθηκε και την παράταξη, τις συνελεύσεις (σταμάτησε να παρακολουθεί), τα επινίκεια γλέντια στις εκλογές. Με ένα πικρό χαμόγελο έβλεπε τα σκηνικά που είχε θεωρήσει πρωτόγνωρα και μοναδικά να επαναλαμβάνονται αδιάκοπα : Ξανά μανά υποδοχές πρωτοετών, πάρτυ, εκλογικά πανηγύρια... Λίγο την αφορούσαν αυτά, έφτανε τέταρτο έτος...
Η ΑΛΙΚΗ ΤΕΤΑΡΤΟΕΤΗΣ ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ ΑΥΡΙΑΝΗ ΔΑΣΚΑΛΑ!
Σήμερα η Αλίκη ξύπνησε νωρίς το πρωί. Τελευταία είναι προβληματισμένη με όλα αυτά που ακούει για την οικονομία της χώρας, τα μέτρα, το πολυνομοσχέδιο στην Παιδεία. Δεν έδινε σημασία, ώσπου τα χρήματα που της έστελναν οι γονείς της μειώθηκαν δραστικά. Τότε συνειδητοποίησε ότι τα “νέα μέτρα” σήμαιναν δύσκολες μέρες για αυτή και την οικογένειά της. Αρχισε να την απασχολεί εντονότερα ο διορισμός της. Δεν άργησε να
αντιληφθεί ότι και σε αυτό το πεδίο, τα πράγματα είχαν έρθει τούμπα! Ο “πράσινος ήλιος”και η νέα Υπουργός η Διαμαντουανέτα είχαν κάνει το θαύμα τους.Ο διορισμός της θα περνούσε από χίλια μύρια κύματα. Αν πήγαινε αναπληρώτρια (πράγμα καθόλου σίγουρο) δεν θα της αναγνωριζόταν αργότερα η προϋπηρεσία. Αν ήθελε να διοριστεί, θα έπαιρνε μέρος σε διαγωνισμό και μάλιστα χωρίς να γνωρίζει τον αριθμό των διορισμών που θα γίνονταν μέσω του διαγωνισμού. Αν κάποτε κατάφερνε να διοριστεί, θα ήταν για δύο χρόνια δόκιμη εκπαιδευτικός. Αν σε αυτά τα δύο χρόνια δεν είχε μάθει να σκύβει το κεφάλι, να εκτελεί παθητικά εντολές, να κάθεται να τη χορεύει στο ταψί το Υπουργείο και ο “Μέντορας” κινδύνευε να μεταταχθεί σε διοικητική θέση με τη “ρετσινιά” ότι δεν κάνει για δασκάλα. Αν παρ' όλα αυτά κατάφερνε να μπει σε σχολείο θα είχε μια ζωή από πάνω της τον big brother της “αξιολόγησης” (με αυτή την όμορφη λέξη η εξουσία εννοούσε την εμπορευματοποίηση και τον απόλυτο έλεγχο κάθε εκπαιδευτικής δραστηριότητας και την κατηγοριοποίηση κάθε εκπαιδευτικού φορέα). Ο “θησαυρός” της σίγουρης επαγγελματικής αποκατάστασης ήταν ... άνθρακες!
Η Αλίκη δεν είναι χαζή. Ισως να έχει παραστήσει τη χαζή κάποιες φορές, αλλά ποτέ δεν ήταν. Αρχισε να σκέφτεται τη ζωή της. Ηταν πάντα συνεπής στις υποχρεώσεις της, καλή μαθήτρια, καλή φοιτήτρια. Οι γονείς της ήταν άνθρωποι της δουλειάς. Ποτέ δεν έζησε αυτή και η οικογένειά της πάνω από “τις δυνάμεις τους”. Σπούδαζε και ταυτόχρονα δούλευε, δεν διεκδίκησε ποτέ κάτι και θεωρούσε ότι απλά θα δικαιωθούν οι κόποι της όταν ολοκληρώσει τις σπουδές της. Και τώρα που η στιγμή αυτή ήρθε, εκείνη νιώθει να βυθίζεται στην ανασφάλεια. Ταυτόχρονα η οικογένειά της βλέπει το εισόδημά της να εξανεμίζεται γιατί λέει η χώρα διάγει περίοδο οικονομικής κρίσης.
Σκεπτόμενη τα παραπάνω ένιωθε το αίμα να της ανεβαίνει στο κεφάλι. Δεν έφταιγε σε τίποτα αυτή, η οικογένειά της, οι συμφοιτητές της, οι δικές τους οικογένειες ,το σύνολο των εργαζομένων για αυτό που σχετικοί και άσχετοι αποκαλούσαν “κρίση”. Κι όμως ήταν αμέτρητα τα παπαγαλάκια στη χώρα του “πράσινου ήλιου” που προσπαθούσαν να ρίξουν το βάρος της κρίσης στους εργαζόμενους. “Αυτοί που μας κλέψαν τα βιβλία, μας κατηγορούν ότι μείναμε αδιάβαστοι” σκέφτηκε η Αλίκη και θυμήθηκε το πανό που είχε δει στη σχολή της με αυτό τον στίχο. Κι όμως αυτό το πανό ήταν κρεμασμένο στο χώρο που σύχναζαν οι φοιτητές που στις συνελεύσεις που είχε πάει η Αλίκη φώναζαν πάντα “όχι στο νέο νόμο πλαίσιο”, “όχι στην αναθεώρηση του 16” “όχι στην αντιδραστική εκπαιδευτική αναδιάρθρωση”. Ηταν αυτοί που στις συνελεύσεις “κούραζαν” με εργασιακά θέματα, ζητούσαν ψηφίσματα συμπαράστασης σε εργάτες εργοστασίων, μιλούσαν για την ανάγκη του συλλογικού αγώνα, έλεγαν τις απαγορευμένες λέξεις : Συνέλευση διαδήλωση κατάληψη, αλλά και κάτι ακόμη πιο παράξενα π.χ για την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας. Μήπως τα πράγματα τελικά ήταν αλλιώτικα, από ότι πίστευε μέχρι τότε ;
Λίγο αργότερα, η Αλίκη αναθεώρησε πολλές από τις απόψεις που νόμιζε για δικές της. Της πήρε λίγη ώρα να αντιληφθεί πρωτογενώς τη σύνδεση φοιτητικών- εργατικών ζητημάτων και ακόμη λιγότερη να καταλάβει ότι μοναχικός δρόμος δεν υπήρχε. “Η θα νικήσουμε όλοι εμείς και θα χάσουν αυτοί που φταίνε πραγματικά ή θα γίνει το αντίθετο” σκέφτηκε. Την ίδια στιγμή κάτω από το σπίτι της πέρασε η απεργιακή πορεία. Η Αλίκη για πρώτη φορά στη ζωή της, ρίγησε ακούγοντας τον κόσμο να φωνάζει : “ΕΜΠΡΟΣ ΛΑΕ ΜΗΝ ΣΚΥΒΕΙΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ, Ο ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ”... Πετάχτηκε έξω από το διαμέρισμα και κατέβηκε τις σκάλες τρέχοντας.....
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΥΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΝΑ ΓΡΑΦΤΕΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ !
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ ΑΔΕΔΥ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 22 ΑΠΡΙΛΗ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10 : 00 Π.Μ ΣΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ
ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ
ΟΧΙ ΣΤΟ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟ ΠΟΛΥΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ- ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΟΧΘΗ – ΕΑΑΚ
