Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Κληρονομιά του Δεκέμβρη- η εξέγερση του σήμερα

«Πλανιέται σήμερα στην Ευρώπη, μετά τις βιαιότητες των Αθηνών, ένα άρωμα άνοιξης των λαών, ένα φάντασμα γενικευμένης εξέγερσης της ευρωπαϊκής νεολαίας
ενάντια στην κρίση, ενάντια στους συντηρητισμούς, ενάντια στο καπάκι της τάξης, που αποβαίνει όλο και πιο καταπιεστικό, ενάντια στις παχύσαρκες αστικές τάξεις, που έχουν οδηγήσει τις δυτικές κοινωνίες στο χείλος της αβύσσου και δεν αφήνουν στις νέες γενιές παρά το αβέβαιο μέλλον του άλματος στο κενό. Η γενιά των 700 ευρώ, υπερπτυχιούχος και υποπληρωνόμενη, αυτή που πιστεύει ότι χάνει τη ζωή της προσπαθώντας να την κερδίσει, δεν θα δεχτεί να θυσιαστεί χωρίς επαναληπτικές εξεγέρσεις.» (Κριστόφ Μπαρμπιέ, διευθυντής του συντηρητικού εβδομαδιαίου γαλλικού «Εξπρές»)
Πριν από δύο χρόνια η δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου στάθηκε η αφορμή για μια αναπάντεχη εξέγερση που κατάφερε να καταγράψει με ρεαλιστικούς όρους την πραγματικότητα της σύγχρονης ελληνικής καπιταλιστικής κοινωνίας απογυμνώνοντας την από το φανταχτερό περιτύλιγμα των χριστουγεννιάτικων διακοπών . Ακόμη και οι πιο ισχυροί ιδεολογικοί μηχανισμοί του συστήματος δεν στάθηκαν αρκετοί για να αναχαιτίσουν την συσσωρευμένη οργή και έτσι ζήσαμε για πρώτη φορά έναν θερμό Δεκέμβρη ,όχι κάτω από τα φώτα του καταναλωτισμού και τον φτηνό εντυπωσιασμό των γιορτινών προγραμμάτων της τηλεόρασης αλλά μέσα στις πορείες ,στους δρόμους, στις συνελεύσεις… Πανικόβλητος ο αστικός κόσμος και οι εξουσίες του(ΜΜΕ και κομματικός κόσμος) έτρεξαν να καταδικάσουν την ενέργεια ως ένα μεμονωμένο περιστατικό για να προλάβουν τα χειρότερα και προσπάθησαν να το παρουσιάσουν σαν μια ανούσια σύμπτωση. Τα συμπτώματα όμως ,φανερώνουν πάντα την ασθένεια και ο πυρετός του Δεκέμβρη έδειξε ότι η ανεργία, η ανασφάλεια, η φτώχεια, οι υπερεντατικοί ρυθμοί ζωής δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά αλλά η καθημερινότητα των «νοσούντων» του καπιταλισμού. Με όπλα του ,τον αυθορμητισμό και μακριά από κάθε είδους αντιπροσώπευση, το κίνημα κατάφερε να αναδείξει την αμεσοδημοκρατία και να συντονιστεί μέσα από διαδικασίες συνελεύσεων και σωματείων αφήνοντας μεγάλη παρακαταθήκη και αρκετούς τριγμούς στο αστικό οικοδόμημα .Φυσικά η απάντηση ήταν άμεση ,ισχυρή και μέσω της γνωστής οδού…
Δύο χρόνια αργότερα το Μνημόνιο και οι πολιτικές, που το υπαγορεύουν, δολοφονούν. Δεν είναι υπερβολή. Δεν είναι δολοφονική η απελευθέρωση της εργοδοτικής αυθαιρεσίας στο πεδίο των μισθών και των συμβάσεων εργασίας για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, που είτε απολύονται, είτε εξαναγκάζονται σε μισθούς πείνας, σε απλήρωτη ή μειωμένη εργασία, ενώ το στοιχειώδες κόστος ζωής ανεβαίνει ταχύτατα και το κράτος αθετεί κρισιμότατες υποχρεώσεις του απέναντι στους πιο αδύνατους πολίτες; Δε δολοφονείται το μέλλον της νεολαίας μας, με τις τεράστιες περικοπές πόρων στην εκπαίδευση, τη μετατροπή της σε υποχείριο των αγορών, την ανεργία και την ανυπαρξία διεξόδων που καραδοκούν; Και πώς αλλιώς παρά ως δολοφονική μπορεί να χαρακτηριστεί η κατάργηση της ασφαλιστικής κάλυψης για σωρεία εξετάσεων και αναλωσίμων ζωτικής σημασίας για μεγάλη ομάδα σοβαρά ασθενών (π.χ. καρκινοπαθείς, διαβητικοί); Σε αυτήν την περίοδο ο κόμβος της 6ης Δεκέμβρη σηματοδοτεί τις νέες μάχες που καλούμαστε να δώσουμε το επόμενο διάστημα. Μια γενιά που την πυροβολεί καθημερινά η ιδιότυπη χούντα ΠΑΣΟΚ-ΕΕ-ΔΝΤ βλέπει στο πρόσωπο του Αλέξη τον ίδιο της τον εαυτό. Μέσα από την καταδίκη των δολοφόνων του Αλέξη δικαιώνεται το αίτημα του Δεκέμβρη για καταδίκη των φυσικών αυτουργών έχοντας υπόψη όμως ότι η πραγματική καταδίκη των πολιτικών αυτουργών μπορεί να γίνει μόνο μέσω του μαζικού πολιτικού εκβιασμού του κινήματος. Όμως τα αιτήματα του Δεκέμβρη παραμένουν ακόμα ανεκπλήρωτα όταν μια ολόκληρη γενιά βλέπει τα δικαιώματά της να τσακίζονται και να υποθηκεύεται το μέλλον της, όταν εντείνεται η καταστολή και η αστυνομοκρατία, όταν συνεχίζονται οι διώξεις αγωνιστών και μαθητών με βάση τον επαίσχυντο τρομονόμο και το ιδιώνυμο της κουκούλας. Η φλόγα του Δεκέμβρη θα ανάψει ξανά με τη νεολαία πυροκροτητή ευρύτερων αντιστάσεων, στο πλάι των εργαζομένων, του λαϊκού κινήματος και κάθε αγωνιζομένου κλάδου.