ΜΑΘΗΜΑ
ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ: η απεργία των εκπαιδευτικών
Η
μεγάλη μάχη ξεκινά. Η
πρώτη νίκη των μαχόμενων καθηγητών και
των άλλων κλάδων που συμπαρατάσσονται
είναι ότι η πενθήμερη απεργία
πραγματοποιείται (βγαλμένη από τις
συνελεύσεις, χωρίς εισήγηση του Δ.Σ. της
ΟΛΜΕ!), ότι το πολιτικό σύστημα συγκλονίζεται
από μια μαζική ριζοσπαστική κινητοποίηση
(και όχι βέβαια από κάποιο κοινοβουλευτικό
διάβημα), ότι οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι
και η νεολαία έχουν τώρα μια αιχμή στο
δόρυ της αγανάκτησης και της οργής,
βλέπουν ότι μπορεί «να πάει αλλιώς». Η
μεγάλη απεργία των μαχόμενων κλάδων
φέρνει στο προσκήνιο τον ανεξάρτητο
και ανατρεπτικό πολιτικό ρόλο του
ενωτικού μαζικού κινήματος. Όταν κάνουν
πολιτική με τον δικό τους αγώνα δεκάδες
και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι
στον δρόμο και στην απεργία. Αυτό είναι
που τόσο έχουμε ανάγκη, μια δύναμη για
κάθε μάχη, μια δύναμη που φοβίζει την
κυβέρνηση και το σύστημα. Δεν είναι μια
αντιπαράθεση που αρχίζει και τελειώνει
στη διελκυνστίδα ανακοινώσεων ΝΔ/ΠΑΣΟΚ
- ΣΥΡΙΖΑ στα δελτία των οκτώ. «Και για
σήμερα και για αύριο, και με κάθε
κυβέρνηση, το συμφέρον των καθηγητών
είναι ένα μαζικό μαχητικό και με
διαδικασίες βάσης εκπαιδευτικό κίνημα.
Ένα κίνημα που θα στηρίζεται στην
αυτονομία του και στη μαχητική του
διασύνδεση με άλλα τμήματα του εργατικού
κινήματος.
Ο
αγώνας των καθηγητών και των άλλων
μαχόμενων κλάδων είναι κοινωνικά δίκαιος
και αναγκαίος, αλλά ταυτόχρονα βαθιά
πολιτικός κι ανατρεπτικός. Πολιτικό
είναι το περιεχόμενό του για δημόσια,
δωρεάν, ποιοτική, απελευθερωτική παιδεία
για όλους, για να μην πεταχτεί από την
εκπαίδευση κανένα παιδί, κανείς καθηγητής,
για ενιαίο 12χρονο σχολειό ριζικά
διαφορετικό από τα σχολεία της μιζέριας.
Για σταθερή και μόνιμη δουλειά για
όλους, ενάντια στις απολύσεις, για
μαζικούς διορισμούς για τις κοινωνικές
ανάγκες, δημόσια και δωρεάν όλα τα
κοινωνικά αγαθά. Για ελευθερία, δικαιοσύνη
και δημοκρατικά δικαιώματα. Πολιτική
λογική έχει η μορφή πάλης της απεργίας
και του αγώνα διαρκείας. Πολιτικός είναι
και ο τρόπος που αποφασίστηκε και που
οργανώνεται η απεργία, μέσα από γενικές
συνελεύσεις και απεργιακές επιτροπές,
με την πλατιά δημοκρατία της βάσης.
Είναι μήνυμα για ένα άλλο εργατικό
κίνημα, με άλλο πολιτικό ρόλο, για
πραγματική δημοκρατία.
Το
σύστημα φοβάται την ανεξέλεγκτη δυναμική
και τον ανατρεπτικό πολιτικό ρόλο του
σκληρού απεργιακού μετώπου. Γι’ αυτό
έβαλαν τον αστικοποιημένο και τον
κυβερνητικό συνδικαλισμό σε ρόλο
πυροσβέστη. Οι γαλαζοπράσινοι συνδικαλιστές
της ΔΟΕ, σε διατεταγμένη κυβερνητική
υπηρεσία, αγνόησαν ότι τα 2/3 των συλλόγων
που πραγματοποίησαν συνέλευση ψήφισαν
πενθήμερες επαναλαμβανόμενες μαζί με
τους καθηγητές και κρύφτηκαν πίσω από
την 48ωρη της ΑΔΕΔΥ, η οποία αγνόησε το
κάλεσμα για αγώνα διαρκείας.
Κι
όμως, η κατάπνιξη της απεργιακής δυναμικής
μπορεί και πρέπει να ανατραπεί! Ο κόσμος
βράζει, το καπάκι μπορεί να τιναχτεί.
Τώρα είναι η ώρα της γενίκευσης της
απεργιακής και αγωνιστικής δράσης. Με
μαζική συμμετοχή στις απεργίες, στις
διαδηλώσεις, στις εκδηλώσεις. Με κοινό
αγώνα για να ηττηθεί η σύγχρονη Ιερή
Συμμαχία κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ, για να
σπάσουν τα δεσμά του χρέους, του ευρώ
και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των νόμων
της αγοράς και της κερδοφορίας του
κεφαλαίου, για γκρεμοτσάκισμα της άθλιας
κυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, για ανατρεπτικά
αιτήματα που το κίνημα δε φοβάται να
βάλει γιατί δε θέλει πια μια αλλαγή
διαχειριστή αλλά ανοίγει το δρόμο για
ανατροπή πολιτικής.
Με
συμπαράταξη όλων των εργαζομένων, των
ανέργων και των νέων, όλων των συνδικάτων
και των αγωνιζόμενων κλάδων, όσων «δεν
παραδέχονται τη νύχτα».
Α.Ε.Ρ.Α.Σ - Ε.Α.Α.Κ
