Μπορεί ο φοιτητικός σύλλογος να έχει κάνει μια γενική συνέλευση από την αρχή της χρονιάς, αλλά πάντα υπάρχουν απορίες που μπορούν να λυθούν με ένα κείμενο ή μια συζήτηση.
Γενική συνέλευση:
Είναι το ανώτερο όργανο λήψης αποφάσεων που έχουν στην διάθεση τους οι φοιτητές και είναι από τα πιο αμεσοδημοκρατικά μέσα που καταφέρνουν να επιβιώσουν μέσα σε αυτό τον οχετό καταπίεσης και καταστολής. Λέγοντας αμεσοδημοκρατικά εννοούμε ότι κάθε φοιτητής έχει το δικαίωμα να παρέμβει και να τοποθετηθεί στην γενική συνέλευση και η απόφαση που θα ληφθεί στο τέλος να πηγάζει από την βάση και όχι από κάποια ηγεσία. Γι’αυτό και οι αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων είναι πιο ισχυρές από τις αποφάσεις του γραφειοκρατικού διοικητικού συμβουλίου (ευρύτερα γνωστού σαν Δ.Σ.) της σχολής.
Πιο απλά ο λόγος της ολομέλειας των φοιτητών είναι πιο ισχυρός από το λόγο των 9 πεφωτισμένων εκπροσώπων, τους οποίους ψηφίζουμε μια φορά το χρόνο.
Κάθε πότε πρέπει να γίνεται μια συνέλευση;
Ένας φοιτητικός σύλλογος δεν θα πρέπει ποτέ να αντιμετωπίζει μια συνέλευση σαν ρουτίνα, καθώς αυτή αποτελεί κατάκτηση φοιτητικών αγώνων. Πέρα όμως από κατάκτηση αποτελεί και πηγή ενημέρωσης και πολιτικής ζύμωσης, καθώς ανταλλάσσονται πληροφορίες και διαμορφώνεται έτσι μια συνολικότερη άποψη για ένα εκπαιδευτικό ή κοινωνικό ζήτημα. Η διεξαγωγή γενικών συνελεύσεων πρέπει να είναι στόχος και μέλημα των φοιτητικών συλλόγων, ενώ φυσικά δεν υπάρχει όριο στον αριθμό των γενικών συνελεύσεων που μπορούν να πραγματοποιηθούν. Φυσικά, καθεστωτικές δυνάμεις, βλ. ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, υποστηρίζουν ότι οι συχνές γενικές συνελεύσεις δεν είναι απαραίτητες σε έναν φοιτητικό σύλλογο, αλλά απάντηση σε αυτούς είναι οι εξελίξεις που τρέχουν και τα ζητήματα που μένουν άλυτα όσο δεν τα συζητάμε. Φυσικά αυτές οι ίδιες παρατάξεις προσπαθούν να μας πείσουν ότι ένα πάρτι είναι πιο σημαντικό από μία γενική συνέλευση, άρα μπορεί να γίνεται κάθε βδομάδα, σε αντίθεση με την τελευταία όπου «όλο λέμε τα ίδια και τα ίδια».
Αλήθεια, εσύ που άκουσες ότι ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας της εκπαίδευσης βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο; Στο prive, στο scandal ή μήπως στο pico;
Τι καταφέρνουν οι γενικές συνελεύσεις και οι μαχητικές κινητοποιήσεις που αποφασίζονται μέσα σ’αυτές;
Ορίστε μία σύντομη αναδρομή:
Η πρώτη, μεταπολιτευτικά, απόκρουση αυταρχικής νομοθετικής παρέμβασης στον χώρο των ΑΕΙ σημειώθηκε το καλοκαίρι του 1975: Στις 17/7 το ΥΠΕΠΘ κατέθεσε αιφνιδιαστικά στο θερινό τμήμα της Βουλής νομοσχέδιο με το οποίο οι φοιτητικοί σύλλογοι μετατρέπονταν σε νομικά πρόσωπα δημόσιου δικαίου, ιδιότητα που θα επέτρεπε δικαστικές επεμβάσεις στην εσωτερική τους λειτουργία. Οι διαδηλώσεις των φοιτητών κατάφεραν να κάνουν την κυβέρνηση να αποσύρει το νομοσχέδιο.
Τρία χρόνια αργότερα η κυβέρνηση επανήλθε, με τον νόμο 815 με τον οποίο επιχειρούσε να «βάλει τάξη» στα ΑΕΙ. Βασικές ρυθμίσεις του νόμου, σύμφωνα με τον δημιουργό του, ήταν η σκλήρυνση των εξεταστικών ρυθμίσεων (περιορισμός των εξεταστικών περιόδων από 3 σε 2, κατάργηση της δυνατότητας μεταφοράς μαθημάτων) και κυρίως η επιβολή ανώτατου χρονικού ορίου σπουδών (το περίφημο «ν + ν/2») ενώ άλλα κρίσιμα ζητήματα, όπως η «οριοθέτηση» του πανεπιστημιακού ασύλου και η «ρύθμιση» του φοιτητικού συνδικαλισμού παραπέμπονταν σε μελλοντικά νομοθετήματα, μετά από όλη αυτή την εντατικοποίηση. Οι φοιτητές απάντησαν με «μπλοκ καταλήψεων» . Στις 3/1/1980, ο πρωθυπουργός Κων/νος Καραμανλής εξαγγέλλει την αναστολή των εξεταστικών διατάξεων του Ν. 815 και τη σύσταση επιτροπών που θα επεξεργαστούν έναν νέο νόμο-πλαίσιο.
Η τρίτη μεγάλη νίκη του φοιτητικού κινήματος ενάντια στις προσπάθειες αυταρχικής μεταρρύθμισης της ανώτατης παιδείας σημειώθηκε το 1990-91, επί κυβέρνησης Μητσοτάκη. Προεκλογικές εξαγγελίες της τελευταίας αποτελούσαν τόσο η δημιουργία ιδιωτικών ΑΕΙ όσο και η επιβολή της «πειθαρχίας» στα ήδη υφιστάμενα δημόσια. Το «πολυνομοσχέδιο» που κατατέθηκε, "προέβλεπε κατάργηση της δωρεάν παροχής συγγραμμάτων και περικοπές στις υπόλοιπες παροχές προς τους φοιτητές (σίτιση-στέγαση), περιορισμό της φοιτητικής συμμετοχής στην ανάδειξη των πανεπιστημιακών οργάνων, λειτουργία ιδιωτικών ΑΕΙ με περίεργες «ερμηνείες» του άρθρου 16 του συντάγματος, κατάργηση της επετηρίδας διορισμού των εκπαιδευτικών, επιβολή χρονικού ορίου στις σπουδές και πιθανότατα περιστολή του πανεπιστημιακού ασύλου. Η εξέγερση των φοιτητών δεν θα επιτρέψει την υλοποίηση των κυβερνητικών φιλοδοξιών.
Και τέλος, το κίνημα 2005-2006 κατάφερε να εμποδίσει την αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος με αποτέλεσμα ο νόμος του τωρινού υπουργού παιδείας περί αναγνώρισης των κολεγίων να είναι αντισυνταγματικός.
Όλα αυτά δεν έγιναν με μία συνέλευση η με μία πορεία, έγιναν με την συνέχιση των αγώνων της πανεπιστημιακής κοινότητας μέχρι τη νίκη.
Το πανεπιστήμιο ανήκει στους φοιτητές, σε κανέναν καθηγητή, πρόεδρο, πρύτανη η υπουργό! Γι’αυτό και δεν θα γίνει αυτό που λένε αυτοί αλλά αυτό που αποφασίζει η γενική συνέλευση!
Γι’αυτό κάθε προσπάθεια με στόχο τη διεξαγωγή νέας γενικής συνέλευσης, όπως η συλλογή υπογραφών, που σαμποτάρεται από τις κυβερνητικές παρατάξεις και το διοικητικό συμβούλιο, πρέπει να έχει σύμμαχο τον φοιτητικό σύλλογο στο σύνολο του.
Ελπίζω να κατάλαβες τώρα πως δεν μπορείς να αφήνεις καμία «θέση», κανέναν «εκλεγμένο αντιπρόσωπο» να αποφασίζει για σένα και να υπερασπιστείς αυτό σου το δικαίωμα προτού η εντατικοποίηση και η κατάργηση του ασύλου σου το στερήσουν προς όφελος των λίγων που θέλουν ν’αποφασίζουν για όλους μας!
ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου