Κάθε πότε πρέπει να γίνεται μια συνέλευση;
Γενική συνέλευση είναι το ανώτερο όργανο λήψης αποφάσεων που έχουν στην διάθεση τους οι φοιτητές και είναι από τα πιο αμεσοδημοκρατικά μέσα που καταφέρνουν να επιβιώσουν στο σύγχρονο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο. Κάθε φοιτητής έχει το δικαίωμα να παρέμβει και να τοποθετηθεί στην γενική συνέλευση ώστε η απόφαση που θα ληφθεί στο τέλος να πηγάζει από την βάση και όχι από κάποια ηγεσία. Γι’αυτό και οι αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων είναι πιο ισχυρές από τις αποφάσεις του γραφειοκρατικού διοικητικού συμβουλίου της σχολής. Πιο απλά ο λόγος της ολομέλειας των φοιτητών είναι πιο ισχυρός από το λόγο των 9 πεφωτισμένων εκπροσώπων, τους οποίους ψηφίζουμε μια φορά το χρόνο.
Ένας φοιτητικός σύλλογος δεν θα πρέπει ποτέ να αντιμετωπίζει μια συνέλευση σαν ρουτίνα, καθώς αυτή αποτελεί κατάκτηση φοιτητικών αγώνων, πηγή ενημέρωσης και πολιτικής ζύμωσης, καθώς ανταλλάσσονται πληροφορίες και διαμορφώνεται έτσι μια συνολικότερη άποψη για ένα εκπαιδευτικό ή κοινωνικό ζήτημα. Η διεξαγωγή γενικών συνελεύσεων πρέπει να είναι στόχος των φοιτητικών συλλόγων, ενώ φυσικά δεν υπάρχει όριο στον αριθμό των συνελεύσεων που μπορούν να πραγματοποιηθούν. Φυσικά, καθεστωτικές δυνάμεις, βλ. ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, υποστηρίζουν ότι οι συχνές γενικές συνελεύσεις δεν είναι απαραίτητες, αλλά απάντηση σε αυτούς είναι οι εξελίξεις που τρέχουν και τα ζητήματα που μένουν άλυτα όσο δεν δρούμε εμείς. Φυσικά προσπαθούν να μας πείσουν ότι ένα πάρτυ είναι πιο σημαντικό από μία γενική συνέλευση, άρα μπορεί να γίνεται κάθε βδομάδα, σε αντίθεση με την τελευταία όπου «όλο λέμε τα ίδια και τα ίδια».
Τι καταφέρνουν οι γενικές συνελεύσεις και οι μαχητικές κινητοποιήσεις που αποφασίζονται μέσα σ’αυτές; Ορίστε μία σύντομη αναδρομή:
Η πρώτη, μεταπολιτευτικά, απόκρουση αυταρχικής νομοθετικής παρέμβασης στον χώρο των ΑΕΙ σημειώθηκε το καλοκαίρι του 1975: Στις 17/7 το ΥΠΕΠΘ κατέθεσε αιφνιδιαστικά στο θερινό τμήμα της Βουλής νομοσχέδιο με το οποίο οι φοιτητικοί σύλλογοι μετατρέπονταν σε νομικά πρόσωπα δημόσιου δικαίου, ιδιότητα που θα επέτρεπε δικαστικές επεμβάσεις στην εσωτερική τους λειτουργία. Οι διαδηλώσεις και οι καταλήψεις των φοιτητών κατάφεραν να κάνουν την κυβέρνηση να αποσύρει το νομοσχέδιο. Η κυβέρνηση επανήλθε, με τον νόμο 815 με τον οποίο επιχειρούσε να «βάλει τάξη» στα ΑΕΙ. Βασικές ρυθμίσεις του νόμου, σύμφωνα με τον δημιουργό του, ήταν η σκλήρυνση των εξεταστικών ρυθμίσεων (περιορισμός των εξεταστικών περιόδων από 3 σε 2, κατάργηση της δυνατότητας μεταφοράς μαθημάτων) και κυρίως η επιβολή ανώτατου χρονικού ορίου σπουδών (το περίφημο «ν + ν/2») ενώ άλλα κρίσιμα ζητήματα, όπως η «οριοθέτηση» του πανεπιστημιακού ασύλου και η «ρύθμιση» του φοιτητικού συνδικαλισμού παραπέμπονταν σε μελλοντικά νομοθετήματα, μετά από όλη αυτή την εντατικοποίηση. Οι φοιτητές απάντησαν με «μπλοκ καταλήψεων» . Στις 3/1/1980, ο πρωθυπουργός Κων/νος Καραμανλής εξαγγέλλει την αναστολή των εξεταστικών διατάξεων του Ν. 815 και τη σύσταση επιτροπών που θα τον επεξεργαστούν.
Μεγάλη νίκη του φοιτητικού κινήματος ενάντια στις προσπάθειες αυταρχικής μεταρρύθμισης της ανώτατης παιδείας σημειώθηκε και το 1990-91, επί κυβέρνησης Μητσοτάκη. Προεκλογικές εξαγγελίες της τελευταίας αποτελούσαν τόσο η δημιουργία ιδιωτικών ΑΕΙ όσο και η επιβολή της «πειθαρχίας» στα ήδη υφιστάμενα δημόσια. Το «πολυνομοσχέδιο» που κατατέθηκε, "προέβλεπε κατάργηση της δωρεάν παροχής συγγραμμάτων και περικοπές στις υπόλοιπες παροχές προς τους φοιτητές (σίτιση-στέγαση), περιορισμό της φοιτητικής συμμετοχής στην ανάδειξη των πανεπιστημιακών οργάνων, λειτουργία ιδιωτικών ΑΕΙ με περίεργες «ερμηνείες» του άρθρου 16 του συντάγματος, κατάργηση της επετηρίδας διορισμού των εκπαιδευτικών, επιβολή χρονικού ορίου στις σπουδές και πιθανότατα περιστολή του πανεπιστημιακού ασύλου. Η εξέγερση των φοιτητών δεν θα επιτρέψει την υλοποίηση των κυβερνητικών φιλοδοξιών.
Και τέλος, το κίνημα 2005-2006 εμπόδισε την αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος με αποτέλεσμα ο νόμος του προηγούμενου υπουργού παιδείας περί αναγνώρισης των κολεγίων να είναι αντισυνταγματικός.
Όλα αυτά δεν έγιναν με μία συνέλευση η με μία πορεία, έγιναν με την συνέχιση των αγώνων της πανεπιστημιακής κοινότητας μέχρι τη νίκη. Το πανεπιστήμιο ανήκει στους φοιτητές, σε κανέναν καθηγητή, πρόεδρο, πρύτανη η υπουργό! Γι’αυτό και δεν θα γίνει αυτό που λένε αυτοί αλλά αυτό που αποφασίζει η γενική συνέλευση! Γι’αυτό κάθε προσπάθεια με στόχο τη διεξαγωγή νέας γενικής συνέλευσης, όπως η συλλογή υπογραφών, πρέπει να έχει σύμμαχο τον φοιτητικό σύλλογο στο σύνολο του.
ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ
Η σύγχρονη περι πολιτικής αντίληψη…
Η λέξη idiot, που στα αγγλικά χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει άνθρωπο πνευματικά καθυστερημένο, είναι ίσως από τις πιο ενδιαφέρουσες λέξεις που θα συναντήσει κανείς στο παγκόσμιο λεξιλόγιο. Προέρχεται από την ελληνική λέξη ιδιώτης, που οι αρχαίοι έλληνες χρησιμοποιούσαν για να αναφερθούν σε αυτόν που δεν ασχολείται με τα κοινά, που αδιαφορεί για την πολιτική.
Σίγουρα, οι περισσότεροι σήμερα, ακούγοντας ή διαβάζοντας την λέξη ‘πολιτική’, σχηματίζουν στο μυαλό τους την εικόνα ωρυόμενων βουλευτάδων, κομματικών εκστρατειών, φανατισμένων κομματόκυνων (κομματόσκυλων), διαλόγους διπλωματικών ακόλουθων, υπογραφές διακρατικών συμφωνιών σε ογκώδη δρύινα γραφεία, υπουργικά θα θα θα θα θα θα…. Γενικότερα η πολιτική, έχει καταλήξει να συμβολίζει κάτι απρόσιτο για τον καθημερινό άνθρωπο, φτιαγμένο μόνο για τους καριερίστες πολιτικούς.
Είναι, όμως, όντως έτσι;
Είναι η πολιτική κάτι που δεν μας απασχολεί, κάτι απόμακρο;
Σίγουρα αυτή η αντίληψη βολεύει και καλλιεργείται από την εκπαίδευση, τα ΜΜΕ και συνολικά το σύστημα αρχών και θέσεων της σημερινής πραγματικότητας, τον καπιταλισμό. Αυτοί που στηρίζονται στις πλάτες μας, φοβούνται τόσο πολύ το δικό μας ξύπνημα, τη δική μας συνειδητοποίηση, που προσπαθούν να μας αποξενώσουν όσο περισσότερο και όσο νωρίτερα γίνεται από αυτό που έχουμε πραγματικά ανάγκη: να χτίσουμε τη ζωή μας, πάνω στις ανάγκες μας.
Γιατί αυτό ακριβώς είναι πολιτική, να φτιάχνεις κάθε μέρα τη ζωή σου, έτσι όπως εσύ την θέλεις. Η πολιτική δεν σχετίζεται με τα εκλογικά αποτελέσματα κάθε τέσσερα χρόνια, ίσα – ίσα, αυτό κάθε άλλο παρά πολιτική είναι, γιατί η πολιτική είναι κάτι καθημερινό. Είναι ο τρόπος που επιλέγεις να δράσεις για να κερδίσεις κάτι, είναι το αν επιλέγεις να δράσεις για να κερδίσεις κάτι. Πολιτική είναι η παραμικρή πράξη που κάνεις κατά τη διάρκεια της μέρας σου.
Μπορεί τις περισσότερες φορές να επιλέγεις την αποχή από τη συμμετοχή σε κινητοποιήσεις, να αποφεύγεις τις γενικές συνελεύσεις και τις μαζικές δράσεις, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι απέχεις και από την πολιτική. Τουναντίον, σημαίνει ότι έχεις επιλέξει την πολιτική της ανάθεσης, την πολιτική εκείνη που επιτρέπει στους υψηλά ιστάμενους να επεμβαίνουν και να καθορίζουν τη ζωή μας σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα και όχι τα δικά μας. Σημαίνει ότι, ευθής εξαρχής, δέχεσαι παθητικά όλα όσα σε ενοχλούν, από τον χαμηλό μισθό μέχρι το πρόγραμμα σπουδών που δεν καλύπτει τις μαθησιακές σου ανάγκες, από τον φοιτητοπατέρα μέχρι τον εργατοπατέρα, από το κοινοβουλευτικό σύστημα εκπροσώπησης μέχρι τις δομές του φοιτητικού συνδικαλισμού.
Πάνε πολλά χρόνια από τότε που οι άνθρωποι ψηφίζουν τους εκπροσώπους τους αλλά όλως περιέργως τα προβλήματα μεγαλώνουν και οι ανάγκες τους μένουν ανικανοποίητες. Και ο λόγος είναι ότι η δημοκρατία πια παρερμηνεύεται καθημερινά και η σημασία της περιορίζεται στο δικαίωμα να ψηφίσει κανείς τον εκπρόσωπό του δίνοντας του τη δυνατότητα να δυσκολεύει με νόμους την ζωή του. Και αυτή η παρερμήνευση φαίνεται πως άρχισε από πολύ νωρίς, στην αρχαία, ακόμα Ελλάδα, καθώς ο Πλάτωνας επισήμαινε: «Μία από τις τιμωρίες, που δεν καταδέχεσαι να ασχοληθείς με την πολιτική, είναι ότι καταλήγεις να σε κυβερνούν οι κατώτεροί σου». Από την αρχή όμως, το πιο σημαντικό στην δημοκρατία δεν ήταν ούτε η ισότητα ούτε η ελευθερία, αλλά η έννοια της συμμετοχής. Η εμπλοκή δηλαδή κάθε ανθρώπου σε ότι αφορά τη ζωή του. Αυτού του είδους η δημοκρατία δεν θα μπορέσει φυσικά να υπάρξει όσο παραδέχεσαι ότι υπάρχουν «ειδικοί» στην πολιτική και ότι δουλειά κάποιων ανθρώπων είναι να λύσουν τα προβλήματα της πλειοψηφίας.
Τα πράγματα που μπορούμε να αλλάξουμε με την δικιά μας εμπλοκή είναι απεριόριστα, αρκεί να αντιληφθούμε πως η κυρίαρχη για την πολιτική άποψη είναι μία φενάκη, ένα ψέμα που βολεύει τους λίγους και καταδικάζει τους πολλούς σε μια κενή ζωή, χωρίς διεκδικήσεις και κατακτήσεις. Και πως όπως ορθά ειπώθηκε από τον Brecht, «αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής, είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται.».
ΕΝΤΡΟΠΊΑ - ΕΑΑΚ
