-“Πολιτική; Δεν είναι για μένα αυτά.”
-Eυθής εξαρχής δέχεσαι παθητικά όλα όσα σε ενοχλούν ακόμα κι αν είναι οι ίδιες οι δομές του φοιτητικού συνδικαλισμού.
Και όπως ορθά ειπώθηκε από τον Brecht, «αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής, είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται.».
Γνωρίζεις ότι υπάρχουν προβλήματα αλλά πιστεύεις ότι αν αφοσιωθείς στα μαθήματα σου και τελειώσεις σύντομα (και για την ακρίβια συντομότερα απ’τους άλλους) δεν θα σε αγγίξουν. Αλήθεια τι περιμένεις να βρεις βγαίνοντας από το πανεπιστήμιο? Νομίζεις ότι όλος αυτός ο κόσμος -που είναι άνεργος, -που παρά το πτυχίο που μπορεί να έχει κατέλιξε να δουλεύει σε άσχετες με το επάγγελμά του θέσεις για 600 ευρώ και χωρίς κανένας να του εγγυάται ότι και στο μέλλον θα μπορεί να συντηρεί τον εαυτό του (πόσο μάλλον μία οικογένεια), -που μπορεί όντως να ασκεί το επαγγελμά του αλλά το βλέπει πια σαν ρουτίνα που τον γερνάει και καταλαβαίνει πια πως η επιβίωσή του στηρίζεται στην κερδοφορία αυτών που είναι ήδη κερδισμένοι και βολεμένοι, είναι κόσμος που δεν κόπιασε και δεν αφοσιώθηκε όπως εσύ σ’αυτό που αγαπούσε; Αν το πιστεύεις αυτό τότε ζεις σε μία κοινωνία τεμπέλιδων και είσαι πολύ τυχερός γιατί μόλις τελειώσεις οι καλύτερες θέσεις(που είναι άδιες αφού όλοι οι άλλοι είναι τεμπέλιδες) θα σε περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες να σου γεμίσουν τις τσέπες με ευρώ για να αποκτήσεις το σπίτι και το αυτοκίνητο των ονείρων σου,να παντρευτείς και να είσαι ευτυχισμένος που μετά από τόσα χρόνια θα έχεις λεφτά να πληρώσεις τον τοκετό της γυναίκας σου, τα δίδακτρα του γιού σου και την πιο καινούρια πλάσμα τηλεόραση.
-Εντάξει, τα παραλές. Το ξέρω ότι θα έρθουν και για μένα τα δύσκολα. Δεν αποτελώ την εξαίρεση. Αλλά τι μπορώ να κάνω εγώ; Γι’αυτό δεν υπάρχουν οι εκπρόσωποί μου?
-Πάνε πολλά χρόνια από τότε που οι άνθρωποι ψηφίζουν τους εκπροσώπους τους αλλά όλως περιέργως τα προβλήματα μεγαλώνουν και οι ανάγκες τους μένουν ανικανοποίητες. Και ο λόγος είναι ότι η δημοκρατία πια παρερμηνεύεται καθημερινά και η σημασία της περιορίζεται στο δικαίωμα να ψηφίσει κανείς τον εκπρόσωπό του δίνοντας του τη δυνατότητα να δυσκολεύει με νόμους την ζωή του. Και αυτή η παρερμήνευση φαίνεται πως άρχισε από πολύ νωρίς, στην αρχαία ακόμα Ελλάδα, καθώς ο Πλάτωνας επισήμαινε: «Μία από τις τιμωρίες που δεν καταδέχεσαι να ασχοληθείς με την πολιτική, είναι ότι καταλήγεις να σε κυβερνούν οι κατώτεροί σου». Αρχής γενομένης όμως της δημοκρατίας, ως μεγαλύτερό της μέτρο δεν οριζόταν ο βαθμός ελευθερίας ούτε ο βαθμός ισότητας, αλλά μάλλον ο βαθμός συμμετοχής. Αυτού του είδους η δημοκρατία δεν θα μπορέσει φυσικά να υπάρξει όσο παραδέχεσαι ότι υπάρχουν «ειδικοί» στην πολιτική και ότι δουλειά κάποιων ανθρώπων είναι να λύσουν τα προβλήματα της πλειοψηφίας. Σκέψου λιγο... Θα μπορούσε μία μειοψηφία να έχει κοινά προβλήματα και συμφέροντα με το πλήθος? Αν ναι, τότε τι θα την έκανε μειοψηφία? Μήπως ότι μόνο αυτοί νοιάστικαν πραγματικά για να καλυτερέψουν τις ζωές του πλήθους? Τρομερός παραλογισμός!
Διαλέγεις από τώρα τον ατομικό δρόμο που σου στρώσανε. Είναι απλό αυτό που πρέπει να κάνεις. Να τρέχεις διαρκώς σ’αυτόν τον δρόμο χωρίς να αναρωτηθείς γιατί, να ανταγωνίζεσαι τους δίπλα σου και να είσαι πάντα σιωπηλός και μόνος ώσπου και το λαχάνιασμά σου να μην το ακούς πια απ’την συνήθεια. Καμιά φορά εύχεσαι να είχες λίγο χρόνο να κάνεις τα πράγματα με τους δικούς σου ρυθμούς. Να ασχοληθείς με τον εαυτό σου και με τους φίλους σου. Όμως γιατί δεν τον διεκδικείς? Αντιθέτως, προσπαθείς να διαλέξεις τι θα στερίσεις από τον εαυτό σου αδιαφορώντας και ίσως αγνοώντας ότι όλη αυτή η πίεση χρόνου επιβάλλεται με νόμους που εσύ ο ίδιος δέχεσαι και ανέχεσαι. Φοβάσαι πως αν κάνεις στάση για να διεκδικήσεις με τους υπόλοιπους θα χάσεις πολύτιμο χρόνο. Και όταν πια θα έχεις χρόνο, θα έχεις βγει στη σύνταξη και θα είσαι με το ένα πόδι στον τάφο. Επιτέλους θα μπορείς να χαρείς τη ζωή!(που σου έχει απομείνει)
